بزرگنمايي:

ایرانیان جهان - فرارو /متن پیش رو در فرارو منتشر شده و انتشارش در آخرین خبر به معنای تایید آن نیست
همان گونه که یک میدان رقابت اولیه تقسیم شده به نفع نیکسون بود ممکن است برای ترامپ نیز این گونه باشد. طرفداران اصلی ترامپ ممکن است کافی باشند. اگرچه مبارزات انتخاباتی ترامپ در سال 2016 اغلب مضحک بود، اما پیامی بومی گرایانه، ضد تجارت آزاد و ضد جهانی شدن را مدیریت کرد. ترامپ به شیوه نیکسونی از مرتجعین حزب اش استفاده کرد و پایگاه مردمی رای دهندگان جمهوری خواه را خوشحال کرد.
راس بارکان-نیویورک تایمز| "ران دیسانتیس" فرماندار 44 ساله فلوریدا وارد رقابت‌های ریاست جمهوری شد و خود را به عنوان سرسخت‌ترین رقیب جمهوری خواه دونالد ترامپ معرفی کرد.
 ترامپ به عنوان یک دروغگوی متعصب که تلاش کرد انتخابات پیشین را ابطال کند از طیف وسیعی از رای دهندگان بیگانه شده و بسیاری از جمهوری خواهان از یافتن گزینه‌های جایگزین او به ویژه در مورد نامزدی دیسانتیس خرسند بوده‌اند. پس از انتخابات میان دوره‌ای دشوار برای جمهوری خواهان که شکست چندین نامزد مورد تایید ترامپ برای انتخابات سنا را شامل شده بود رئیس جمهور پیشین امریکا آسیب پذیر به نظر می‌رسد.
با این وجود، مشخص شده که به حساب نیاوردن ترامپ به عنوان نامزد جمهوری‌خواهان کاری احمقانه است. عوامل متعددی از جمله حمایت شدیدی که او از سوی بخش قابل توجهی از پایگاه جمهوری خواهان دریافت می‌کند و استعداد خاصی که برای جلب توجه رسانه‌ها به سوی خود دارد نشان می‌دهد که چرا ترامپ در انتخابات مقدماتی در جایگاه فرماندهی قرار دارد. تاریخ دست کم یک مورد مشابه را ارائه داده که نشان می‌دهد چرا برای دیسانتیس و سایر نامزد‌های جمهوری خواه از جمله مدعیانی مانند "نیکی هیلی" 51 ساله نماینده دولت ترامپ در سازمان ملل متحد و سناتور "تیم اسکات" 57 ساله از کارولینای جنوبی رقابت با ترامپ تا این اندازه دشوار خواهد بود.
بیش از نیم قرن پیش یکی دیگر از رهبران بالفعل حزب جمهوری خواه نامزد شکست خورده به نظر می‌رسید. کارشناسان او را مسخره می‌کردند و او را به عنوان فردی از پیش طرد شده قلمداد کرده بودند. رقبایش در سراسر طیف‌های ایدئولوژیک دیگر از او نمی‌ترسیدند و کارش را پایان یافته می‌دانستند.
در پایان سال 1962 میلادی تعداد کمی باور داشتند که آینده‌ای برای "ریچارد نیکسون" معاون سابق رئیس جمهور وجود داشته باشد. او در سال 1960 میلادی در یکی از نزدیک‌ترین رقابت‌های ریاست جمهوری به "جان اف کندی" باخت و اعضای تشکیلات لیبرال حزب جمهوری خواه از جمله "دوایت آیزنهاور" از مشاهده باخت او خوشحال شدند.
نیکسون پس از باخت در برابر کندی وارد رقابت برای کسب مقام فرمانداری کالیفرنیا در سال 1962 شد و در برابر "پت براون" دموکرات قرار گرفت. نیکسون که به عنوان نماینده و سناتور آن ایالت خدمت کرده بود در ابتدا انتظار می‌رفت که پیروز شود و از فرمانداری به عنوان پله‌ای برای دستیابی به مقام ریاست جمهوری استفاده کند. در عوض، براون نیکسون را کنار زد. در پی این تحقیر‌ها بازگشت ضعیف نیکسون در گرو متقاعد کردن رای دهندگان جمهوری خواه بود که می‌توانستند جنگجویان جذاب‌تری برای آرمان خود پیدا کنند و نخبگان حزبی و رسانه‌ای بانفوذ که کارشان تمام نشده باشد.
نیکسون در سال 1964 میلادی از شرکت در رقابت انتخابات ریاست جمهوری صرفنظر کرد. البته در این مورد ترامپ به دلیل حمایت از نامزد‌های ضعیف در انتخابات میان دوره‌ای سال گذشته و شکستشان احساس تنبیه شدن نداشت و یک هفته منتظر ماند تا نامزدی‌اش برای شرکت در انتخابات ریاست جمهوری را اعلام کند.
 نیکسون تصمیم گرفت از "بری گلدواتر" سناتور راست افراطی آریزونا که در شکستی بزرگ در برابر "لیندون جانسون" رئیس جمهور دموکرات باخته بود حمایت نماید. دلبستگی نیکسون به گلدواتر باعث شد تا از سوی پایگاه حزب مورد تحسین قرار گیرد. او یکی از معدود جمهوری خواهان برجسته‌ای بود که به سناتور گلدواتر پایبند ماند، اما این حمایت کمکی به تغییر این ذهنیت نکرد که او یک بازنده سریالی است. او برای تکمیل اقدامات خود آماده شد تا در انتخابات میان دوره‌ای 1966 میلادی از نظر استراتژیک از کارزار جمهوری خواهان علیه جانسون حمایت کند.
نیکسون در سال دهه 1960 میلادی سفر‌های خارجی زیادی را انجام داد و خود را به عنوان منتقدی دانا و متبحر مطرح کرد.
دوره آسیب پذیری او کوتاه‌تر بود، اما ترامپ امروز همانند نیکسون اواسط دهه 1960 میلادی بار دیگر خود را به عنوان رهبر حزب مطرح کرده است. اکنون او نیز با یک فرماندار محبوب از یک ایالت نوسانی بزرگ مبارزه می‌کند.
در انتخابت مقدماتی جمهوری خواهان در سال 1968 میلادی نیکسون مجبور بود سه فرماندار برجسته جمهوری خواه یعنی جورج رامنی از میشیگان، نلسون راکفلر از نیویورک و رونالد ریگان از کالیفرنیا را که می‌توانستند حداقل در آینده نزدیک جذابیت بیشتری داشته باشند را کنار بزند.
ریگان که در سال 1966 براون مهیب را شکست داده بود از نیکسون مسن‌تر بود. با این وجود، نیکسون توانست در آخرین مرحله انتخابات مقدماتی ریگان و دیگر نامزد‌های حزب را در مرحله‌ای که نمایندگان و خودی‌های حزب به جای رای دهندگان نقش مهم تری در تعیین نامزد نهایی داشتند کنار بزند.
در اینجا زمان حال با تاریخ فاصله دارد. نیکسون بسیار درون نگرتر، روشمندتر و سیاستمدارتر از ترامپ بود. او تا سال 1968 یک نامزد انتخابات قوی‌تر بود و بخش عمده آرا را از آن خود ساخت در حالی که ترامپ دوبار آرای مردمی را از دست داده است. هم چنین، در انتخابات 1968 "جورج والاس" نامزد مستقل سوم از نیکسون حمایت کرد.
با این وجود، همان گونه که یک میدان رقابت اولیه تقسیم شده به نفع نیکسون بود ممکن است برای ترامپ نیز این گونه باشد. طرفداران اصلی ترامپ ممکن است کافی باشند. اگرچه مبارزات انتخاباتی ترامپ در سال 2016 اغلب مضحک بود، اما پیامی بومی گرایانه، ضد تجارت آزاد و ضد جهانی شدن را مدیریت کرد. ترامپ به شیوه نیکسونی از مرتجعین حزب‌اش استفاده کرد و پایگاه مردمی رای دهندگان جمهوری خواه را خوشحال کرد.پرسش این است که آیا ترامپ می‌تواند دوباره این کار را انجام دهد؟
یکی از نقاط قوت سیاسی نیکسون این بود که حتی در اوج قدرتش قادر به متقاعد کردن قابل لمس توده‌های وسیع رای دهندگان بود. ترامپ پسر یک میلیونر توسعه دهنده املاک و مستغلات بود که تجربه کار سیاسی نداشت و به "تحصیلات ضعیف" اش افتخار می‌کرد. دیسانتیس به این امید وارد میدان می‌شود که نقص‌های فراوان و مشکلات حقوقی مستمر ترامپ در نهایت باعث شود او ضعیف‌تر از آن چه امروز به نظر می‌رسد ظاهر شود. با این وجود، نگاهی موازی به رویداد‌های تاریخی نشان می‌دهد حتی ریگان نیز نمی‌توانست نیکسون را متوقف کند. همان طور که افتضاح اعلامیه توئیتر دسانتیس نشان می‌دهد او باید به سرعت و به میزان قابل توجهی جایگاه خود را بهبود بخشد. شاید پس از آن با کمک یک انفجار ترامپ او بتواند به سال 2024 یا حتی همان طور که نمونه ریگان نشان می‌دهد برای نامزدی ریاست جمهوری آینده دوره پس از آن امیدوار باشد.
اگر رخداد‌های 1968 میلادی چراغ راهنما باشد شکست دادن ترامپ کار دشواری خواهد بود. در یک میدان شلوغ در میان نسل جوان گرسنه‌ای از مدعیان مانند دیسانتیس او باید نوعی از پوپولیسم مشابه پوپولیسم ترامپ را دوباره بسازد.