بزرگنمايي:

ایرانیان جهان - به گزارش قدس آنلاین به نقل از مهر، طی روزهای گذشته، لبنان یک بار دیگر شاهد وقایعی بود بی ثباتی و ناامنی در این کشور را نشان داد. درگیری با حزب الله و تیراندازی به وزیر دفاع لبنان، تنها نمونه هایی از موج جدید بی ثباتی و ناامنی در کشور زیبایی است که روزگاری پایتخت آن را عروس خاورمیانه می نامیدند و شواهد نشان می دهد که صهیونیست ها، باز هم پروژه ناامن کردن لبنان را به شکل جدی در دستور کار خود قرار داده اند.
شلیک به کامیون متعلق به نیروهای حزب الله در منطقه کحاله، سوءقصد علیه موریس سلیم وزیر دفاع لبنان در دولت موقت در محله جسر الباشا در منطقه حزمیه در شرق بیروت، یک بار دیگر لبنانی ها را در مورد اکنون و آینده کشورشان نگران کرد. این در حالی است که هنوز هم گروه های سیاسی لبنان برای تعیین رئیس جمهور این کشور به توافق نرسیده اند، بحران اقتصادی بر تمام ابعاد زندگی مردم سایه انداخته و تلویزیون دولتی لبنان نیز پخش خود را متوقف کرده است. اگر چه بسیاری از ناظران و مفسرین سیاسی جهان عرب، اختلافات داخلی را به عنوان دلایل مهم بی ثباتی ذکر می کنند، اما واقعیت این است که لبنان همواره کانونی برای رقابت و مداخله خارجی بوده و در شرایط کنونی، کنشگری که بیش از دیگران برای برهم زدن امن و ثبات لبنان تلاش می کند، رژیم صهیونیستی است. بنابراین، بر اساس یک ارزیابی کلی، دلایل داخلی و بحران اقتصادی تنها بخشی از مشکلات لبنان است و برای درک ابعاد ناامنی در این کشور، باید عامل مهمی به نام نقش رژیم صهیونیستی نیز مور توجه قرار بگیرد. در این گزارش، می کوشیم تا در کنار پرداختن به برخی مشکلات داخلی لبنان، به این موضوع اشاره کنیم که میراث شوم صهیونیست ها برای کاشتن تخم توطئه و تفرقه در لبنان، تا چه اندازه بر وضعیت این کشور تاثیر گذاشته است.
پرداختن به نقش صهیونیست ها در ناآرامی های لبنان از آن جهت اهمیت دارد که رژیم صهیونیستی، بیش از هر زمان دیگری، نیازمند «تهویه» و تلاش برای صدور بحران به مناطق دیگر است تا بتواند به طور موقت، بر بخشی از مشکلات داخلی، فائق آید. این روزها رژیم صهیونیستی، دوران سختی را سپری می کند. بنیامین نتانیاهوی تندرو، با اعتراضات گسترده صهیونیست ها روبرو است و از فساد مالی و عدم مقبولیت و توافق بیان احزاب سیاسی گرفته تا اختلاف نظر با دموکرات های آمریکا، با چندین مشکل و بن بست بزرگ مواجه شده است.
بسیاری از تحلیلگران، ناامنی و شکنندگی امنیتی را به بن‌ بست سیاسی موجود در لبنان ربط می دهند. پس از آن که تلاش ‌های داخلی و خارجی برای انتخاب رئیس ‌جمهور به فرجام نرسید، تعداد زیادی از پست ‌های اداری، امنیتی و قضایی دولتی خالی ماندند و دولت فعلی نیز، به عنوان دولت پیشبرد امور، وظایف و اختیارات محدودی دارد. در نتیجه فضایی فراهم شده تا مفسرین، تمام مشکلات را به خلا قدرت ربط دهند. علی حماده، نویسنده و تحلیلگر سیاسی، بر این باور است که «عدم ثبات سیاسی به طور خودکار به تنش های امنیتی منجر می شود و در نتیجه، شکاف فزاینده بین اجزای کشور پیچیده ای مانند لبنان، خطرات امنیتی را تشدید می کند». حماده، در مورد وقایع روی داده در کحاله، تنها روی سلاح حزب الله انگشت گذاشته و به اقدامات رژیم صهیونیستی برای ناامن کردن مرزهای لبنان، اشاره نمی کند. همچنین توفیق شومان، نویسنده و تحلیلگر سیاسی معتقد است که حادثه کحاله، زاییده یک لحظه و یک رویداد تصادفی است، اما از تنش عمومی سیاسی و فرقه ای جدایی ناپذیر است. وی می گوید: «بیش از نیمی از لبنانی ها، قدرت نظامی و سلاح برای حزب الله را مشروع می دانند و می ‌خواهند به منظور ایجاد موازنه در برابر خطرات تروریستی اسرائیل؛ قدرت نظامی در دست حزب الله بماند».
سولیکا علاالدین از تحلیلگران جوان عرب بر این باور است که از درگیری در اردوگاه عین الحلوه شروع شد و با حادثه الکحاله، دوباره ناامنی بالا گرفت. او لزوم بازسازی نهادهای دولتی و تداوم تلاش برای انتخاب ریاست جمهوری را مهم می داند و معتقد است که در شرایط فعلی، انتخاب رئیس جمهور، دست کم می تواند تبدیل به یک قطب نما برای قدم برداشتن در مسیر ثبات شده و مانع از تشدید فضای امنیتی شود.
وزیر اسبق امور خارجه لبنان نیز معتقد است که رژیم صهیونیستی با ناامن کردن مرزهای لبنان، بر شرایط امنیتی و سیاسی این کشور تاثیر منفی گذاشته است. او همچنین معتقد است که خروج از بن بست مرگبار و تسریع فروپاشی کامل لبنان که به نفع منطقه هم نیست.
اعلام توقف پخش تلویزیون دولتی لبنان، یکی دیگر از نشانه های تداوم بحران اقتصادی در این کشور است. بر اساس بیانیه ای که دفتر زیاد المکاری، وزیر اطلاع رسانی دولت موقت لبنان منتشر کرده، پس از اعلام اعتصاب کارمندان به دلیل تأخیر در پرداخت حقوق، تلویزیون دولتی پخش خود را متوقف کرد. آن هم در شرایطی که به اذعان کارشناسان، شبکه لبنان از سال 1959 میلادی، عملا رنسانسی در دنیای رسانه، ارتباطات و هنر عربی به وجود آورده و آرشیو بی نظیری شامل ده ها هزار ساعت برنامه و تصاویر تاریخی دارد. این شبکه در دوران رفیق حریری و در سال 2001 میلادی نیز به خاطر نداشتن پول با تعطیلی موقت روبرو شد و پانصد کارمند خود را به خانه فرستاد. بنابراین چنین واقعه ای نمی تواند یکی از استنادات لازم برای تبیین تمام دلایل بحران در لبنان باشد.
بگذارید به واقعه دیگری بپردازیم که آن هم جنبه مالی دارد و بخش دیگری از برجسته سازی موضوعات اقتصادی برای توجیه بحران سیاسی و امنیتی لبنان را به میان می کشد. ریاض سلامه، سرانجام پس از 30 سال، از ریاست بانک مرکزی لبنان کناره گرفت. احتمالا او رکورددار طولانی ترین دوران ریاست بر بانک مرکزی در جهان است! او میراث شومی از فساد مالی برجای نهاده و هفت کشور از جمله خود لبنان درحال بازرسی از دارایی های او هستند. او متهم به پولشویی بیش از 300 میلیون دلار است. اما ظاهرا این فقط نوک کوه یخ است. در آلمان و فرانسه اموال سلامه مصادره و حکم دستگیری او صادر شده است. همچنین مقامات سوئیس در حال بررسی این واقعیت هستند که او و خواهرش رجاء به طور غیرقانونی صدها میلیون دلار از بانک مرکزی را طی یک دهه ضبط کرده اند. در همین حال، تحقیقات در لوکزامبورگ، موناکو و بلژیک ادامه دارد. آمریکا، انگلیس و کانادا تحریم هایی را علیه ریاض سلامه، اعمال نموده و او را متهم کردند که برای دستیابی به ثروت برای خود و شرکایش دست به اعمال فساد زده است. این در حالی است که حتی از سرنوشت کمک های بین المللی که برای نیازمندان لبنان در نظر گرفته شده بود، اطلاعی در دست نیست و بر اساس گزارش یونیسف سازمان ملل متحد، از هر 10 خانواده لبنانی حدود 9 خانواده اکنون قادر به خرید مایحتاج اولیه نیستند. در همین حال، کمبود برق، دارو، سوخت و غذا وجود دارد.
شبکه فاسد بانک مرکزی دو ظلم بزرگ انجام داده است. اول این که اعتبارات و ذخایر ارزی این کشور را صرفا به افرادی سپرده که رانت مشترکی تاسیس کرده اند و دوم این که، هیچ تدبیری برای بازپرداخت بدهی خارجی نداشته و لبنان با از دست دادن 98 درصد ارزش پول این کشور و سه رقمی شدن نرخ تورم، در وضعیت مالی وخیمی قرار گرفته است. در اوایل ماه جاری میلادی، بانک جهانی گزارشی منتشر کرد که در آن مقامات لبنانی را به اجرای یک طرح متهم کرد که باعث فقر بی ‌سابقه شده است. در این گزارش آمده است که از منابع مالی عمومی برای تخصیص منابع دولتی برای طرفداری سیاسی استفاده شده و با ایجاد یک رکود عمدی، بخش بزرگی از پس انداز مردم در 30 سال گذشته مورد سوء استفاده قرار گرفته است. فایننشال تایمز نیز از این موضوع خبر داده که در غیاب قوانین رسمی برای کنترل سرمایه، بانک‌ ها تصمیم می‌گیرند که چه کسی به پول آنها دسترسی داشته باشد، و اکثر مردم به برداشت ‌های کوچک ماهانه محدود می ‌شوند. اما افراد مرتبط با جریانات سیاسی، میلیون ‌ها دلار به خارج از کشور فرستاده اند. چنین چیزی به این معنی است که بخش قابل توجهی از کشمکش قدرت و بن بست سیاسی برای معرفی رئیس جمهور، از یک طرف با هدایت خارجی است و از طرف دیگر، منافع گروه هایی را در داخل لبنان تامین می کند.
اگر چه توجه به بحران اقتصادی در فهم مشکلات لبنان اهمیت دارد اما باید به این واقعیت نیز اذعان کنیم که هیچکدام از این مشکلات، تازه نیستند و لبنان به مدت چند دهه، دچار تورم و دیگر مشکلات اقتصادی شده است. بنابراین؛ سهم مداخله خارجی در مشکلات لبنان، حتی از سهم بحران و رکود اقتصادی نیز بیشتر است.
حمله صهیونیست ها به لبنان در سال 1982 نقش مهمی در دامن زدن به جنگ داخلی داشت. هدف از تهاجم این بود که سازمان آزادیبخش فلسطین (ساف) را از لبنان دور کند، اما درگیری را تشدید کرد و به ویرانی گسترده منجر شد. اشغال جنوب لبنان تنش ها را تشدید کرد و جنگ داخلی را شکل داد. در طول جنگ داخلی، رژیم صهیونیستی در حمایت از شبه‌نظامیان مختلف لبنان، تشدید اختلافات فرقه‌ای و تشدید خشونت نقش ایفا کرد. اسرائیل در میان برخی از گروه های مسیحی و مخالف ساف متحدانی پیدا کرد که منجر به شکاف بیشتر در جامعه لبنان و تشدید درگیری شد. یکی از غم انگیزترین وقایع در جنگ داخلی لبنان، کشتار صبرا و شتیلا در سال 1982 بود که شبه نظامیان لبنانی متحد اسرائیل اقدام به کشتار آوارگان فلسطینی کردند. واقعیت این است که آن میراث شوم، هنوز هم بر سر لبنان سایه دارد و دلیل آن نیز چیزی نیست جز تداوم نقش توطئه گری رژیم صهیونیستی. تنش ها بین اسرائیل و لبنان در امتداد مرز جنوبی به بهانه حضور حزب الله، وضعیت مناطق مورد مناقشه مانند مزارع شبعا، مصادره منابع نفت و گاز دریایی در شرق دریای مدیترانه، اختلاف بر سر مرزهای دریایی و توافقنامه های اشتراک منابع از نمودهای عینی حملات مستقیم و غیرمستقیم صهیونیست ها به امنیت و ثبات لبنان است.
رژیم صهیونیستی، کنشگر صلح ستیزی است که در تاریخ معاصر لبنان، همواره تداعی گر جنگ داخلی و تفرقه بوده است. رژیم به خوبی می داند که برای تهدید امنیت و ثبات در لبنان، لازم است که بنزین بر آتش فرقه گرایی ریخته شود و علاوه بر کادرهای برجسته جریانات سیاسی مختلف، از ابزار رسانه ای نیز استفاده می کند. ادیبه حمدان، استاد جامعه‌شناسی در دانشگاه لبنان، معتقد است که تنش‌ها مستلزم بازنگری در تاریخ جامعه لبنان و توجه به خطرات فرقه گرایی در این کشور است. او معتقد است که نه تنها به قدرت نمایی مسلحانه فرقه ها بلکه باید به تقویت گفتمان فرقه گرایی و تحریک از کنشگران در رسانه ها خاتمه داده شود.
یکی از مهمترین ابزارهای رژیم صهیونیستی برای اعمال فشار بر لبنان، سوءاستفاده از کارت تفرقه اندازی بین گروه های فلسطینی است. این رژیم توانسته با مصادره به مطلوب اوضاع و احوال اردوگاه عین الحلوه به عنوان بزرگ ‌ترین محل تجمع آوارگان فلسطینی در لبنان، بازی پلیدی را پیش ببرد. این منطقه فلسطینی ‌نشین در نزدیکی شهر ساحلی صیدا واقع شده و قدمت تأسیس عین الحلوه به سال 1948 باز می ‌گردد. البته این فقط یکی از اردوگاه های موجود است. در کل، لبنان دارای 12 اردوگاه فلسطینی‌ نشین است که جمعیتی 400 هزار نفری را در خود جای داده است. صهیونیست ها، بخشی از ساکنان عین الحلوه را به جان هم انداختند و حوادث این اردوگاه، توطئه جدید رژیم صهیونیستی برای روشن کردن آتش جنگ مذهبی و جلوگیری از شکل ‌گیری توافق سیاسی میان احزاب و جریان‌ای سیاسی فعال در لبنان بود.
به نظر می رسد در شرایطی که رژیم صهیونیستی در تلاش است تا با میانجیگری جو بایدن، عربستان سعودی را به مسیر عادی سازی روابط بیاورد، اقدامات موذیانه این رژیم در لبنان و سوریه نیز ادامه خواهد داشت تا شاید به این بهانه، قدرت پوشالی خود را در سطح بالاتری نشان دهد و بتواند با بلوف های منطقه ای، امتیاز بیشتری کسب کند.
منبع: خبرگزاری مهر