بزرگنمايي:

ایرانیان جهان - آفرینش / « ذوق زدگی از هلاکت آبی ایران!؟ » عنوان سرمقاله روزنامه آفرینش به قلم حمیدرضا عسگری است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
در شبکه های مجازی فیلمی از ذوق زدگی یک هندوانه فروش در دبی منتشر شده است که با برش هندوانه های ایرانی از رنگ و بافت و طعم آن تعریف می کند و آن را بی نظیر می داند.
در ادامه بسیاری از ایرانیان با اشتراک گذاری این کلیپ ایران را مهد محصولات با کیفیت کشاورزی دانسته اند و چنین محصولاتی هنر کشاورز ایرانی قلمداد کرده اند و خلاصه حسابی ذوق کرده اند که میوه های ایرانی اعتباری برای صادرات دارند و...
اما کیست که نداند با دیدن چنین کلیپ هایی باید غصه خورد که چطور سرمایه های بی بدیل کشور واکسیر زندگی که قرن ها این خاک را زنده نگه داشته صرف کاشت هندوانه می شود تا با عیاری بالا به دست کشورهای عربی جنوب خلیج فارس برسد و آنها هم با دیدن رنگ و طعم آن سر ذوق بیایند!.
چقدر باید تکرار کرد که کشاورزی سنتی ایران هرچقدر هم که با کیفیت و منجر به محصولات درجه یک گردد بازهم موجب خسارت سنگین بر کلیت حیات ایران و ایرانیان است. هر کیلو هندوانه برای رشد و رسیدن به جایی که قابل تعریف و تمجید باشد به مقدار زیادی آب مصرف می کند!. بله؛ هر سه کیلو هندوانه آب خیلی زیادی مصرف می کند.

آیا فاجعه ای از این بیشتر هم می تواند در سیر محیط زیست و ادامه حیات زیستی در فلات ایران نام برد؟!
اینکه ما هندوانه صادر کنیم درحقیقت شیره جان حیات ایران را درون هندوانه ها می ریزیم روانه کشورهای همسایه می کنیم تا آنها بخورند و به به بگویند!. یک لیتر آب بسته بندی شده در همین کشورهای جنوبی خلیج فارس بیش از یک دلار است.
آیا کسی نیست کارشناسی تر عمل کند و جلوی این فاجعه را بگیرد و مسئولان بالادستی درحوزه کشاورزی و به کشاورزان سنتی این نکته را گوشزد کند که آینده زندگی مردم ایران را به پای کاشت هندوانه نریزید.
اگر ما در شهرهای کاشت هندوانه خط تولید آب بسته بندی راه بیندازیم چندین برابر سود ارزی برای کشور دارد. البته این موضوع نیز به صلاح کشور نیست که منابع آبی کشور را حراج کنیم اما حداقل از کاشت هندوانه و صادرات آن به صرفه تر است!.
تغییر الگوهای کشت در کشور کلید خورده و این موضوع درمناطق مختلف درحال آموزش است. اما همچنان الگوهای سنتی کشت و مدل های غرق آبی کردن زمین در مناطقی که خشکیدگی منابع آبی موجب فرونشست شده است درجریان است و جای بسی تعجب و تأمل است که در مناطق کویری همچنان هندوانه و طالبی و خربزه کاشت می شود.
حیات و ممات این مرز و بوم درگروی مدیریت امروز آب به دست مدیران و مسئولان کشور است. این انتظار و مطالبه و هشداری جدی است که منابع آبی ایران را صرف هندوانه و گوجه و خیار نکنیم و از تعریف و تمجید مصرف کننده این محصولات و میزان رضایت آنها برای چنین صادراتی سرذوق نیاییم. نگاهی به کشورهای همسایه که منابع آبی آنها بی حد و حصر است بیندازید و ببینید که کاشت هندوانه را ممنوع کرده اند!. ما همچنان افتخار می کنیم صادرکننده هندوانه ایم...