بزرگنمايي:

ایرانیان جهان - (Dalibor Rohac) از اعضای ارشد موسسه امریکن انترپرایز در واشنگتن دی سی در یادداشتی که در تارنمای Persuasion منتشر کرده، به موضوع جایگاه اروپا در نظام بین‌الملل پرداخته است.
به گزارش سلام نو، عصر ایران او نوشت: در پی دیدار فاجعه‌بار بین رییس‌جمهور دونالد ترامپ و ولودیمیر زلنسکی اوکراین، کایا کالاس، دیپلمات ارشد اتحادیه اروپا، در شبکه‌های اجتماعی اظهار داشت: جهان آزاد به رهبر جدیدی نیاز دارد.
بیشتر بخوانید: اخبار روز خبربان
این وظیفه ما اروپایی‌هاست که این چالش را بپذیریم.
این نظر مورد انتقاد قرار گرفت، به‌ویژه به این دلیل که ادعای کالاس برای رهبری جهانی دقیقاً با سابقه خود او مطابقت نداشت. او در اوایل همان هفته، با سفر به واشنگتن و محروم شدن از ملاقات با وزیر امور خارجه ایالات متحده، اجازه داد خودش تحقیر شود.
این سخنان، به‌ویژه از طرف یک استونیایی، برای کسانی که سال‌ها از خودمختاری استراتژیک اروپا دفاع کرده بودند، صحبت‌های گوش‌نوازی بود. واقعیت رفتارهای روزانه ترامپ، جی‌دی ونس و ایلان ماسک، دلایل قانع‌کننده‌ای برای پیشبرد این دستور کار ارائه می‌دهد، حتی برای کسانی که امیدوارند ناتو و روابط فراآتلانتیکی در نهایت نجات یابند.
خودمختاری استراتژیک اروپا
«خودمختاری استراتژیک» همیشه یک اصطلاح مبهم بوده است. یکی از آنها (برداشت‌ها در مورد این اصطلاح) به نیاز اروپا برای انجام اقدامات بیشتر برای تقویت دفاع خود اشاره داشت. در نسخه جاه‌طلبانه‌تر و موذیانه‌تر آن، به معنای انجام اقدامات بیشتر به‌طور مستقل از ایالات متحده و تکیه بر صنایع دفاعی داخلی (در حالت ایده‌آل فرانسوی) به جای صنایع دفاعی آمریکایی بود.
حتی متعهدترین طرفداران روابط فراآتلانتیکی نیز به سختی می‌توانند توضیح دهند که چرا این تمایز در زمان فروپاشی کامل اعتماد به ایالات متحده به عنوان یک متحد مهم است. اگر آمریکای ترامپ قرار نیست بیاید و به دلیل غیر منطقی برای استونی بجنگد پس دقیقاً خرید تجهیزات آمریکایی چه فایده‌ای دارد؟
با وجود اولویت‌های متفاوت در دو سوی اقیانوس اطلس، دقیقاً همین استدلال در مورد تجهیزات آمریکایی و همچنین تدارکات از کشورهای غیرمتحد صدق می‌کند: یعنی در صورت بروز درگیری که اروپا را تحت تأثیر قرار دهد اما نه ایالات متحده (یا برعکس)، بعید است که تولیدکنندگان آمریکایی قراردادهای اروپایی خود را برای تحویل، نگهداری یا قطعات یدکی در اولویت قرار دهند.
سلاح در دست اروپا ماشه در دست آمریکا!
گمانه‌زنی‌هایی در مورد یک «کلید کشتار» وجود داشته است که به ایالات متحده اجازه می‌دهد عملکرد جنگنده‌های F-35 را که با هزینه گزاف توسط تعدادی از نیروی هوایی‌های اروپایی خریداری شده‌اند، غیرفعال کند.
خواه یک چیز الکترونیکی واقعی باشد یا صرفاً ساخته ذهن پارانوئید اروپایی، دولت ایالات متحده کنترل کاملی بر سودمندی این پلتفرم از طریق ارائه یا عدم ارائه تعمیر و نگهداری، تعمیرات یا مهمات به موقع برای این هواپیماها دارد. این ملاحظه‌ای است که باید به شیوه‌های جدیدی در ذهن دولت‌هایی که در حال بررسی پرداخت بالاترین قیمت برای یک جنگنده پیشرفته هستند، مورد توجه قرار گرفته و صدا کند.
هر روز، روابط فراآتلانتیکی به سطح جدیدی از سقوط می‌رسد، اغلب به شیوه‌های عجیب و غریب. واضح است که موفقیت اوکراین در جنگ برای امنیت اروپا حیاتی است.
در همین حال، ترامپ اساساً هر کاری از دستش برآمده انجام داده است—به جز عادی‌سازی روابط ایالات متحده و روسیه یا ارائه کمک به روسیه—تا اوکراین را برای شکست آماده کند. رئیس‌جمهور در مصاحبه با ماریا بارتیرومو گفت: اوکراین ممکن است به هر حال زنده نماند.
گزارش شده است که ترامپ در حال بررسی استقرار مجدد 35000 سربازی است که در حال حاضر در آلمان مستقر هستند در مجارستان است کشوری که تحت رهبری دولت طرفدار روسیه و چین در اتحادیه اروپا و ناتو قرار دارد.
انسان در این فکر می‌ماند که آیا پایگاه‌های نظامی جدید در این کشور با وام‌هایی از طرح کمربند و جاده ساخته می‌شوند، که مجارستان به قول ویکتور اوربان، «ستونی» از آن (طرح کمربند و جاده) است.
همه چیز در دولت ترامپ فرق کرده است
اکنون همه اروپایی‌های هوشمند باید درک کنند که با دولتی در ایالات متحده سروکار دارند که از نظر کیفی با دوره اول ترامپ متفاوت است.
ممکن است جایی برای پاچه خواری از رئیس‌جمهور ایالات متحده، یا رشوه دادن به او— مثلا پیشنهاد دادن یکی از دختران خاندان سلطنتی اروپا برای ازدواج با بارون ترامپ — وجود داشته باشداما هیچ یک از اینها واقعیت بی‌اعتباری اساسی دولتی را که بی‌محابا با کشورهایی مانند لهستان بی هیچ دلیلی دعوا راه می‌اندازد، تغییر نخواهد داد. مهم‌ترین وظیفه پیش روی اروپایی‌ها این است که خود را در موقعیت قدرت قرار دهند زیرا به دنبال بازدارندگی روسیه هستند و همچنین با ترامپ تعامل دارند.
حتی آندژی دودا، رئیس‌جمهور لهستان، که به داشتن شهرت موفقیت در تعاملات خود با ترامپ مشهور است، به طرح فرانسه برای به اشتراک گذاشتن بازدارنده هسته‌ای خود ابراز علاقه کرده است، اقدامی که تنها چند ماه پیش غیرقابل تصور بود. البته یک محدودیت، محدودیت توانایی‌ها است: ذخایر سلاح هسته‌ای فرانسه مثل ارتش آن، نامحدود نیست.
به طور کلی، ممکن است برای اروپا پر کردن جای خالی آمریکا، به‌ویژه تا زمانی که اولویت‌های مالی اروپا تغییر نکند، کار دشواری باشد. طرح کمیسیون اروپا برای آزادسازی 800 میلیارد یورو برای هزینه های دفاعی اضافی، اساساً به انتخاب انجام شده توسط دولت‌های ملی متکی است. بودجه بیشتر برای دفاع به معنای بودجه کمتر برای مسائل ایمنی و اجتماعی یا استقراض بیشتر است.
علاوه بر این، واضح نیست که اتحادیه اروپا با اصل اجماع خود، بهترین وسیله برای پیشبرد چنین دستورکاری باشد. بیشتر احتمال دارد که ما شاهد ائتلاف‌های داوطلبانه‌ای باشیم که بر روی موضوعات مورد علاقه مشترک پیش می‌روند و سایر کشورها را پشت سر می‌گذارند. جلسه‌ای که روز سه‌شنبه با میزبانی وزیر دفاع فرانسه در پاریس در مورد اوکراین با حضور حدود سی کشور اروپایی و غیر اروپایی برگزار شد، نمونه‌ای از این موضوع است.
آیا اروپایی‌ها می‌توانند بدون آمریکا موفق شوند؟
مذاکرات ائتلاف در آلمان، پاسخ اولیه‌ای به این سوال خواهند داد. به دلیل اندازه و قدرت پایدار صنعت آن کشور، به نظر می‌رسد که حضور آلمان برای ساخت یک دژ پایدار در برابر تهاجم روسیه در شرق اروپا که به تضمین‌های امنیتی آمریکا وابسته نباشد، ضروری است.
اما دلایلی برای خوش‌بینی محتاطانه وجود دارد؛ نه‌تنها به خاطر اندازه چشمگیر اروپا و درجه نگرانی در پایتخت‌های بیشتری که مستقیماً تحت تأثیر تغییر سیاست آمریکا قرار دارند، بلکه به خاطر موفقیت اوکراین در تحمیل آسیب‌های جدی به ارتش روسیه.
همان‌طور که ساندر توردویر، اقتصاددان مرکز اصلاحات اروپایی، اشاره می‌کند، صنعت سنگین اروپا از نظر برخی جنبه‌ها از ایالات متحده پیشی می‌گیرد. توردویر می‌نویسد: اروپا به‌طور جمعی در زمینه‌های فلزات، خودرو، کشتی و هواپیماهای غیرنظامی، ایالات متحده را از نظر تولید پشت سر می‌گذارد. کشورهای عضو اتحادیه اروپا به‌طور متوسط نیز برای خدمات بدهی خود کمتر از ایالات متحده هزینه می‌کنند. این موضوع به اتحادیه اروپا قدرت صنعتی و مالی لازم برای حمایت از اوکراین و آغاز دوباره تسلیح مجدد داخلی را می‌دهد در حالی که رئیس‌جمهور ترامپ به کی‌یف و ناتو پشت کرده است.
تغییر خشن و بی‌رحمانه سیاست در واشنگتن می‌تواند به تسریع تطبیق اروپا در راه‌هایی کمک کند که سیاست آمریکایی مودب‌تر و مسئولانه‌تر نتواند.
اگر اروپایی‌ها بخواهند در برابر روسیه و ترامپ ایستادگی کنند، باید فراتر از اقدامات صرفاً دفاعی، واکنشی و به طور کلی محتاطانه حرکت کنند. حداقل، اگر پلتفرم‌های فناوری آمریکایی مانند X تصمیم بگیرند که به قانون خدمات دیجیتال بی‌توجهی کنند، باید پیامدهایی فراتر از جریمه‌های نمادین وجود داشته باشد.
این قاره باید قابلیت و اراده برای درگیر شدن در «جنگ‌های ترکیبی» علیه روسیه را بازپس گیرد. اطلاعات داخلی اروپا باید به طور مداوم کانال‌های تلگرام روسی را با مطالب تفرقه‌انگیز پر کند و باعث اختلال و عدم‌اطمینان در زندگی روزمره روس‌ها شود. همچنین، می‌توان به سیاست‌های فزاینده شکارگرایانه آمریکا در نیم‌کره غربی پاسخ داد، اتحادیه اروپا باید در گرینلند سرمایه‌گذاری کند و به کانادا پیشنهاد عضویت در بازار واحد اروپایی را بدهد.
مسئله آشکار یک اروپا قوی‌تر، کاهش نفوذ آمریکایی‌ها بر این قاره است. به همراه سیاست‌های محافظه‌کارانه و غیرقابل پیش‌بینی دولت ترامپ، احتمالاً اینکه اروپایی‌ها به تلاش‌ها برای محدود کردن چین، چه به‌صورت نظامی—مانند کمک به تایوان—یا از طریق روش‌های اقتصادی، بپیوندند، بسیار بعید است.
اگر واقعا چنین چیزی باشد، عقب‌نشینی آمریکا یک فرصت مناسب برای نفوذ چین ایجاد کرده است، که در سخنرانی وانگ یی در کنفرانس امنیتی مونیخ به تصویر کشیده شد که پکن را به‌عنوان «نیروی سازنده ثابت در یک جهان در حال تغییر» معرفی کرد.
در حالی که ممکن است با شرایط تایوان همدردی کرد، یا نقش چین در تسهیل تهاجم روسیه را نکوهش کرد، دولت ترامپ اساساً تضمین کرده است که کشورهای اروپایی از پذیرش رویکردی جنگ طلبانه تر در قبال چین چیزی به دست نمی‌آورند.
شاید یک روز، آمریکا به «صحنه برگردد». اما حتی در دوره بایدن، تحت همان پرچم، روند حرکت واشنگتن—یعنی دوری از رهبری جهانی—غیرقابل انکار بود. برای هر کسی که انتظار یا امید به بازگشت به هر گونه نظم ترانس آتلانتیک که قبل از سال 2016 وجود داشت، داشته باشد، این توهمی بیش نیست.
بهترین و تنها راه برای اروپایی‌ها هم برای مقابله با طوفان کنونی و هم برای تعیین شرایط بازگشت دوباره مشارکت ترانس آتلانتیک، این است که به‌طور تهاجمی به یک بازیگر ژئوپلیتیک برای احقاق حق خود تبدیل شوند.
-------------------------------------