ایرانیان جهان - اعتماد /متن پیش رو در اعتماد منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست
جعفر گلابی| موضوع دالان زنگزور در ایران با حساسیت دنبال می‌شود. تاکنون کمتر کارشناسی احداث این راه ترانزیتی را به نفع ایران دانسته بلکه اغلب آن را برای منافع اقتصادی و امنیت ملی مضر ارزیابی کرده‌اند. اکنون که امریکا واسطه رفع تنش میان آذربایجان و ارمنستان شده و قرار است که شرکت‌های امریکایی در زمینه این کریدور سرمایه‌گذاری کنند مسلما باید حساسیت‌ها دوچندان شوند و احتمالا خسارت‌ها را باید تا اندازه مسائل امنیتی بالا دانست. اما حساسیت‌ها در جنوب قفقاز از زمان جنگ‌های ایران و روسیه وجود دارند و حالا پس از تجاوزات اسراییل و امریکا علیه خاک کشورمان هر رویدادی که در اطراف ایران رخ بدهد با چشمان خیره و نگران ایرانیان روبه‌رو می‌شود. واقعیت ماجرا هر چه باشد ظاهرا بیگانگان احساس کرده‌اند موقعیت کشورمان تضعیف شده است. اگر امروز دو همسایه شمالی بدون در نظر گرفتن نظر منفی تهران قراردادی منعقد می‌کنند که در بردارنده منافع و امنیت ملی ایران نیست، موضوع را باید از همین زاویه مورد تحلیل قرار بدهیم. با چنین فرضی بعید نیست چالش‌های دیگری مثل جزایر سه‌گانه در خلیج‌فارس را با رویکردی متفاوت در دستور کار قرار بدهند. افغانستان حقابه هیرمند را ندهد و شاید اساسا موضوعات جدید در اطراف کشور به وجود آورند تا ایران از هر طرف تحت فشار قرار بگیرد. در میان چنین دنیای پرآشوب با مناسبات ظالمانه چه باید بکنیم؟چه می‌توانیم بکنیم؟ گاهی احساس می‌شود که ما در انتظار حوادث نشسته‌ایم تا چه پیش آید و چه اقتضایی طلب کند!؟ شاید بعد از آن همه وحشی‌گری‌ها و نیرنگ‌ها و خیانت‌ها که دیده‌ایم هنوز احساس خطر نمی‌کنیم و فکر، دانش، اراده و ابتکار خویش را با سرعت و قاطعیت به کار نمی‌بندیم. راستی چرا ما اینقدر دیر تصمیم می‌گیریم؟ درست است که در حال حاضر باید زمان بخریم ولی تهیه فرصت منافاتی با تجهیز درونی و ایجاد انواع آمادگی‌های مادی و معنوی ندارد.
با اینکه دولت تمام تلاش خود را مبذول می‌کند ولی در مجموع به نظر نمی‌رسد که همه دستگاه‌ها با تمام توان به میدان آمده و در حال انواع سنگربندی‌های لازم باشند! تغییراتی که در شورای امنیت ملی انجام شد و شورای دفاع که تشکیل شد، می‌توانست با سرعت بیشتری صورت پذیرد. مسلما کشور به تغییرات مختلفی نیازمند است که اگر در وقت مقتضی خود انجام نشوند چه بسا خسارت بیافرینند.
به نظر می‌رسد در کنار افزایش فعالیت‌های آقای رییس‌جمهور و تسلطی که بر امور پیدا کرده، به صورت غیررسمی اختیارات بیشتری هم به او محول شده است.
اگر چنین برداشتی درست باشد کاری بجا و هوشمندانه صورت گرفته است و باید از آن استقبال کرد. آقای پزشکیان با توکل و اتکا به نفس و قاطعیت می‌تواند فرماندهی عبور از بحران‌های موجود را بر عهده بگیرد.
بازار ![]()
وی علاوه بر حمایت رهبری، پشتیبانی اصلاح‌طلبان و اصولگرایان معتدل را داراست و دیگران هم مجاب به حمایت می‌شوند. اگر چنین بنایی طرح‌ریزی شود و جهان مشاهده کند که ایران در خود استحکام متناسب با زمان جنگ را به وجود آورده است اتفاقا احتمال جنگ کمتر می‌شود. مخالفان میهن‌دوست هم قطعا به کارزار تعمیق قدرت دفاعی ایران در همه زمینه‌ها می‌پیوندند و مسوولانه مطالبات خود را به زمان آرامش موکول می‌کنند. مطالبه‌گری هم باید تحت‌الشعاع امنیت ملی باشد. چنانچه مسوولیت‌های ویژه و اختیارات متناسب با آن به رییس‌جمهور داده شود، تصمیمات مهم و فوری به تاخیر نمی‌افتند. برای غنی‌سازی تصمیمات رییس‌جمهور و مصون شدن از اشتباهات احتمالی انواع شوراهای موجود بی‌وقفه تشکیل می‌شوند و نظرات کارشناسانه را تقدیم می‌کنند. از نظرات ده‌ها مدیر کارآزموده که متاسفانه سال‌های طولانی مورد بی‌مهری قرار گرفته‌اند باید استفاده شود. بپذیریم که مجموع شرایط کشور با توجه به تهدیدها و در کنار بحران‌هایی مثل خشکسالی فوق‌العاده خطیر است و باید با توجه به همین شرایط ایران را به دژی مستحکم مبدل کرد. مسلما با مشاهده تحرک و اراده قوی مسوولان مردم که اساس کارند دلگرم می‌شوند و واقعا امکان دفع هر شرارتی به وجود می‌آید. تعمیق هدف معقول و حیاتی یعنی حفظ مقتدرانه کشور نه در شعار که در عمل می‌تواند استحکامی خیره‌کننده‌تر از همدلی 12 روزه به وجود آورد. آقای رییس‌جمهور باید بتواند جلو خطاها و هزینه‌سازی‌های بی‌مورد را بگیرد، تنگ‌نظری‌ها را لغو کند و سدی در برابر بهانه دادن‌ها ایجاد کند. مدیران ضعیف با هر پشتوانه سیاسی را کنار بگذارد و اختصاص بلاوجه بودجه به مراکزی که کار ضروری نمی‌کنند و باید مستقل از دولت باشند را ممنوع کند.
در زمان جنگ تحمیلی 8 ساله، مجلس با تمام توان کنار دولت بود و اگر مخالفت ناصوابی صورت می‌گرفت با نهیب رهبری مواجه می‌شد. تا رسیدن به امنیت پایدار، کوچک‌ترین سهل‌انگاری، روزمرّگی و عدم شناخت خطرهای وجودی ممکن است ویرانی ایجاد کند و ویرانی‌طلبان سرخوش و بیگانه‌پرستان وکینه‌توزان سیاسی را به وجد آورد.