بزرگنمايي:

ایرانیان جهان - اعتماد / « انسان در برابر خشم طبیعت » عنوان سرمقاله روزنامه اعتماد نوشته جعفر گلابی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
انسان پوک، انسان پوک پر از اعتماد، نگاه کن چگونه به نابودی خانه خود یعنی کره زمین کمر بسته است؟! معاهده تاریخی پاریس که در آن بسیاری از دولت‌ها تعهد داده بودند تا در کاهش گازهای گلخانه‌ای بکوشند و برای مبارزه با فاجعه گرم شدن زمین فعالیت‌های عینی و عملی خود را آغاز کنند آنچنانکه ضروری بود پیش نرفت. بدتر از آن در آستانه تشکیل کنفرانس تغییرات اقلیمی COP26 در گلاسکوی اسکاتلند خبرگزاری‌ها از افشای اسنادی خبر می‌دهند که چطور کشورها سعی کرده‌اند گزارش علمی و کلیدی دانشمندان سازمان ملل متحد را درباره راهکارهای مهار تغییرات اقلیمی تغییر دهند! برای مثال عربستان، ژاپن و استرالیا به دنبال لابی درباره مصرف سوخت‌های فسیلی هستند! این افشاگری که شامل 32 هزار سند از فعالیت برخی دولت‌ها برای اثر‌گذاری منفی در کنفرانس گلاسکو است، آشکار می‌سازد که بشر برای صلح با زمین و خاتمه ضربات سهمگین بر کل طبیعت با مشکلات بزرگ و مانع‌های خودساخته روبه‌رو است و دولت‌ها آنچنانکه باید برای رسیدن به یک نقطه اطمینان‌بخش پیرامون نجات کره زمین اراده راسخی ندارند.دولت ترامپ در حالی که کشورش بزرگ‌ترین منبع تولید گازهای مخرب طبیعت بود با خروج از معاهده پاریس عمیق‌ترین ضربه را به آن معاهده جهانی و تاریخی زد و اکنون مشخص شده است که برخی دولت‌های دیگر از هم‌اکنون تلاش دارند تا این کنفرانس جدید را از موفقیت کامل بازدارند! حالا زمین گرم شده و نقدا عوارض سهمناک آن قابل مشاهده است. خشکسالی‌های پی‌درپی، آتش‌سوزی وسیع جنگل‌ها و روان شدن سیل‌های مخرب و پرهزینه تنها چند نمونه از عکس‌العمل‌های خشم‌آسای طبیعت در برابر خودخواهی و بی‌مسوولیتی بشر است.
بلایای طبیعی که از اروپا تا آسیا و از امریکا تا آفریقا خود را نشان داده‌اند و مطابق اظهارنظر برخی دانشمندان اگر جهان هرچه زودتر به هدف سرد کردن 1.5درجه‌ای زمین نرسد احتمالا دنیا به روندی بی‌بازگشت وارد خواهد شد و امکانی که در حال حاضر در دسترس است از میان برچیده خواهد شد. متاسفانه فقدان آگاهی جوامع گوناگون و اهالی کشورها از خطر موحشی که همه را تهدید می‌کند باعث شده که دولت‌ها آنچنانکه باید تحت فشار افکار عمومی قرار نگیرند و همچنان راه منفعت‌جویی خود را به قیمت تخریب محیط زیست بپیمایند . ملت‌ها صادقند و معمولا اغراض دولت‌ها را ندارند و اگر به درستی صورت مساله برای آنها روشن شود هم خود به کارزار مقابله با گرم شدن زمین می‌پیوندند و هم دولت‌ها را به ملاحظه عملی طبیعت مجبور می‌کنند. ما در ایران خودمان با همه مظاهر خشم طبیعت در برابر رفتار زننده بشر روبه‌رو بوده‌ایم. هم خشکسالی‌های گسترده و فناساز را دیده و همچنان با آن روبه‌رو هستیم، هم سیل‌های وحشتناک چند سال پیش سیلی‌های محکم برگوش‌مان نواخت و هم آتش‌سوزی گسترده جنگل‌ها هستی طبیعت‌مان را جدا تهدید می‌کند. سفره‌های زیرزمینی آب به پایین‌ترین میزان خود رسیده‌اند و هنوز هم دست‌بردار نیستیم و تتمه آب‌های غیر قابل بازگشت را مصرف می‌کنیم. کشاورزی سنتی ما جدا به دشمن درجه یک منابع آبی تبدیل شده است و ظاهرا هیچ برنامه روشن و قاطع و محدود‌کننده‌ای در برابر آن وجود ندارد. اگر وضع به همین منوال پیش رود زمانی به بحران منکوب‌کننده از نبود آب می‌رسیم که دیگر از دست هیچ‌کس کاری برنمی‌آید و سیل مهاجران میلیونی کشاورزان بیکار شده هر دولتی را مستاصل خواهد کرد. اکنون بازارها پر از میوه‌های تولید داخلند که در سطح انبوه عرضه می‌شوند و میلیاردها لیتر آب که از خود میوه‌ها مهم‌تر و گرانبها‌تر است، مصرف می‌شوند و حجم قابل توجهی از آنها دورریز می‌شود. انواع مصرف‌گرایی مفرطی که در اغلب زمینه‌ها از خصایص ما ایرانیان است در زمینه محیط زیست خسارت‌بارتر است، اگر چاره‌اندیشی نشود خشم طبیعت خواب‌ها برای‌مان دیده است تا به بی‌پروایی و بی‌مسوولیت‌مان پاسخ دندان‌شکن بدهد و در این زمینه کوچک‌ترین مبالغه‌ای وجود ندارد. مطابق نظر اکثر کارشناسان مربوطه باید برای کشاورزی فکر اساسی شود و حتی در بسیاری از موارد به واردات روی آوریم وکشور را از یک بحران کوبنده و لاعلاج نجات دهیم. در برابر این چالش عظیم ما می‌توانیم به استقبال چاره‌سازان برویم یا سفره‌های آب‌های زیرزمینی را همچنان به ثمن بخس مصرف کنیم تا بحران محتوم خود بیاید و یقه‌مان را بگیرد و راه گریزی نداشته باشیم.