بزرگنمايي:

ایرانیان جهان - آرمان ملی / « ضرورت بی‌سابقه‌ترین انضباط مالی » عنوان سخن روز در روزنامه آرمان ملّی به قلم جعفرگلابی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
ریخت و پاش‌ها و عدم انضباط مالی و اتلاف گسترده منابع درذات اقتصاد دولتی عجین شده است و دربهترین حالت‌ها هم ازآن گریزکاملی به‌وجود نمی‌آید. تصورکنیم دورانی را که درآمدهای نفتی افسانه ای 800 میلیارد دلاری نصیب دولتی بدون نظارت جدی شد چه بر سر اموال مردم آمد!؟ درحال حاضر که به‌واسطه تحریم هاواحتمال طولانی شدن مذاکرات هسته‌ای منابع مالی کشور به‌شدت محدودند تا جایی که دولت فروش اموال مازاد خود را در اولویت قرارداده است ضرورت جلوگیری ازریخت و پاش‌ها و انضباط شدید مالی بیش ازهر زمان دیگری خودرا نشان می‌دهد و روسای قوای مجریه و قضائیه هم بارها به آن تاکید کرده‌اند. نکته بسیارمهم اینکه اثرروانی مخرب ریخت و پاش‌ها دردستگاه‌های دولتی درجامعه از اختلاس‌ها و دیگر مفاسد اقتصادی بیشتراست وگاهی باعث واکنش مردم می‌شود. فرض بر این است که اختلاس‌ها درخفا و دزدانه انجام می‌شوند و مسئولان از آن باخبر نیستند، ولی حقوق‌های نجومی‌، انبوه مسافرت‌های خارجی نمایندگان و مدیران دولتی در دوره‌های مختلف و استفاده از انواع امکانات عمومی ‌آشکارا و روزانه انجام می‌شوند و هر ناظرمسئولیت شناسی رامتاثرمی‌کند. شرح قصه پرغصه اتلاف منابع عمومی‌خصوصا از سوی بسیاری از مدیران آن‌قدر مفصل و پرتعداد است که واقعا اگر روزی دستگاهی موظف به احصا آن شود همه را میخکوب می‌کند. نگارنده با توجه به شغل روزنامه‌نگاری موارد بسیاری را دیده و شنیده و دنبال کرده است که حتی اشاره به تک تک آنها مثنوی صد من کاغذ می‌شود. یادم می‌آید حدود 30 سال پیش ازسوی آموزش و پروش که وزارتخانه ثروتمندی محسوب نمی‌شود برای روزمعلم به نشستی همراه باصرف شام دعوت شدیم، میهمانان که اغلب معلم نبودند به 400 تا 500 نفر می‌رسیدند، آن زمان هنوز به دوران نهادینه شدن اسراف نرسیده بودیم ولی واقعا شام و انواع غذاها شاهانه بود و برای من که خبرنگاری بیش نبودم بهت آورشد و با گریستن، لقمه‌ای در دهان گذاشته و گریختم. ازآن زمان به این ریخت و پاش‌ها حساس شدم و هرچه درتوان قلمم بود نوشتم ولی نه تنها اثری حاصل نشدکه بعضا حتی ازسوی دوستان و همکاران مورد کنایه قرار می‌گرفتم. روزنامه ما یک روزنامه خصوصی بود ولی کثرت دعوت‌ها ازخبرنگاران برای سفرخارج به همراه وزرا و مدیران و نمایندگان به‌قدری زیاد بود که یادم می‌آید حتی لیتوگراف روزنامه هم بی‌نصیب نماند و به اروپا رفت. یکی ازدبیران سرویس به‌قدری به مسافرت‌ها دعوت می‌شد و می‌رفت که همکاران از روی مزاح نامش را مارکوپولو گذاشتند. اگر این سفرها واقعا برای پیشبرد امور کشور و منافع مردم صورت گیرد از آن گریزی نیست ولی خوب می‌دانیم که بسیاری از این سفرها ماموریت سازند و جزصفایی که برای مرتکبان ایجاد می‌کنند، برای کشورخسارت‌ساز هم هستند. وقتی در یک روزنامه متعلق به بیت المال مشغول کارشدم تقریبا روزی نبود که شاهد میهمانان به صرف نهار و شام نباشیم وگاهی دوستان کنایه می‌زدند که کار اصلی همین است و درکنارش روزنامه‌ای هم چاپ می‌شود! چرا راه دور برویم هنگامی‌که احمدی‌نژاد‌ رئیس جمهور اسبق درکنار ده‌ها مسافرت خارجی بی‌ثمر و بعضا با حاشیه‌های خسارت بار درسفرآخر به نیویورک 150نفر را همراه خود برد باید حساب کنیم که «اگر زباغ رعیت ملک خورد سیبی غلامان‌...» همین روزها که دولت با شعار فساد ستیزی روی کارآمده است درکنار انتشار فیش‌های حقوق نجومی‌، افشا شد که فلان مدیرکارخانه برای سفر به کربلا 50 میلیون تومان هم حق ماموریت گرفته و چندتن از نمایندگان درسفربه اسپانیا از مسابقه فوتبال لذت وافر برده ابتدا با افتخارخبرش راخود منتشر می‌کنند. ردیف‌های بودجه‌ای که به بنیادهای پرتعداد و غیر پاسخگودر مقابل دولت و مجلس اختصاص داده می‌شود، انواع سمینارها، همایش‌ها، هم‌اندیشی‌ها، کنگره‌ها که به دعوت از میهمانان خارجی افتخار هم می‌کنند و اغلب هیچ خاصیتی برای مردم ندارند مسابقه افطاری دادن درماه رمضان توسط ادارات وسهمیه های حج که نصیب مدیران دولتی وحکومتی می‌شود همه محتاج بررسی دقیق و حسابگرانه هستند و اگر همچنان ادامه پیدا کنند علاوه برفشاربه بودجه دولت مردمی‌را که در آب و غذای یومیه خود مانده‌اند را ناامید می‌سازند. ماجرا بسیار مفصلتر ازآن است که در یک یادداشت بگنجد ولی دو پیشنهاد مشخص به متولیان امور می‌شود: اول اینکه دیوان محاسبات کشور برای یکبار هم که شده گزارش دقیقی ازهزینه کرد بودجه عمومی‌ در همه راه‌های غیرضرور و خصوصا حقوق‌های نجومی ‌و سمینارها و مسافرت‌های خارجی مدیران ارائه دهد تا هم مصرفان افشا شوند و هم زمینه برای جلوگیری ازریخت و پاش‌های عظیم مهیا شود.دوم؛ دولت لایحه‌ای تهیه وبرای همه همایش‌ها و مسافرت‌های خارجی مدیران و میهمانی‌ها و سقف حقوق‌ها و هدیه‌ها و فرستادن گل‌ها به مراسم عزا و عروسی از سوی دستگاه‌های دولتی ضوابط دقیق و سختگیرانه‌ای در نظربگیرد. چنین اقدامی‌ علاوه بر جلوگیری نسبی از ویژه‌خواری‌ها حداقل روح و روان مردم را در این زمینه آرام می‌سازد.