ایرانیان جهان - شرایطی وجود دارد که حیوانات می‌توانند گونه‌های دیگر را منقرض کنند اما در این موارد، بازهم انسان‌ها به نوعی نقش دارند.

تصور کنید به آسمانی پر از پرنده نگاه می‌کنید که جلوی نور خورشید را می‌گیرند. کبوترهای وحشی آمریکای شمالی ( Ectopistes migratorius ) قبلا در دسته‌هایی متشکل از صدها میلیون و شاید حتی میلیاردها پرنده پرواز می‌کردند و چند ساعت طول می‌کشید تا از بالای سر عبور کنند. سپس، انسان‌ها شروع به شکار آن‌ها کردند. به گزارش مجله‌ی Audubon، انسان‌ها در قرن نوزدهم شروع به شکار تجاری این کبوترها کردند و آن‌ها تا سال 1914 منقرض شده بودند. کبوترهای وحشی آمریکای شمالی نمونه بارزی از این موضوع هستند که انسان‌ها چقدر سریع می‌توانند حتی فراوان‌ترین گونه‌ها را از بین ببرند. اما آیا این فقط ما هستیم یا حیوانات غیرانسان نیز می‌توانند حیوانات دیگر را به سمت انقراض ببرند؟ حیوانات نیز به نوعی می‌توانند موجب انقراض گونه‌های دیگر شوند، اما انسان‌ها هم معمولاً در این رویداد دخیل هستند. اگر انسان آن‌ها را در مکان نامناسبی رها کنند و آن‌ها مهاجم شوند (گونه‌هایی که موجب آسیب‌های زیست‌محیطی یا اقتصادی به محیط غیربومی خود می‌شوند)، برخی حیوانات می‌توانند گونه‌های دیگر را از بین ببرند. برای مثال، مار پیتون برمه ( Python bivittatus ) از آسیا هر جنبده‌ای را در اورگلیدز فلوریدا می‌بلعد. به‌گزارش موزه تاریخ طبیعی فلوریدا، جمعیت این مار با مارهای رهاشده و مارهایی که فرار می‌کردند، آغاز شد. گونه‌هایی که نمی‌توانند گونه جدید را در محیط خود تشخیص دهند یا واکنش مناسبی دربرابر آن نشان دهند، گونه‌های بی‌تجربه نامیده می‌شوند. آن‌ها تقصیری ندارند. حیوانات با سرعت بالا برای فرار یا دفاع از خود دربرابر بیگانگان تکامل پیدا نمی‌کنند و سازگاری‌ها یک شبه ایجاد نمی‌شوند. تیم بلکبرن، استاد زیست‌شناسی در کالج دانشگاهی لندن به لایوساینس گفت: راه اصلی که گونه‌های بیگانه گونه‌های بومی را از بین می‌برند، خوردن است، زیرا شکارچیان به مناطقی وارد می‌شوند که قبلا شکارچی در آنجا وجود نداشته است یا نوع شکارچیانی که در آنجا بوده است، متفاوت بوده است. این شرایط، به آن‌ها اجازه می‌دهد جانوران بی‌تجربه منطقه را بخورند. بهترین مثال بلکبرن از گونه‌های مهاجم، گربه خانگی است. آن‌ها در انقراض ده‌ها گونه پرنده نقش داشته‌اند. الیکایی جزیره استفنس ( Traversia lyalli ) در نیوزیلند یکی از این موارد است که در سال 1895 منقرض شد.

گاهی اوقات، حرکت‌ خشکی موجب جا‌به‌جایی شدید گونه‌ها می‌شود. جابه‌جایی بزرگ جانوری در قاره آمریکا (حدود 10 میلیون تا 10 هزار سال پیش) نمونه بارزی از این پدیده است. طی این رویداد، صفحات تکتونیکی آمریکای شمالی و جنوبی به هم متصل شدند و گونه‌های هر قاره ازطریق پل خشکی آمریکای مرکزی به هم رسیدند. حیوانات جدید بسیاری ازجمله شکارچیانی مانند خرس‌ها و گربه‌های بزرگ به آمریکای جنوبی وارد شدند، درحالی‌که گونه‌هایی مانند تنبل‌های زمینی و گلیپتودونت‌ها که از خویشاوندان آرمادیلو هستند، وارد آمریکای شمالی شدند. تنوع حیواناتی که از آمریکای شمالی به آمریکای جنوبی آمدند، بیشتر از حالت بالعکس آن بود، بنابراین آمریکای جنوبی ساکنان جدید بیشتری به دست آورد. طبق مطالعه‌ای که سال 2020 در مجله‌ی PNAS منتشر شد، این امر ناشی از نرخ انقراض بسیار بالاتر پستانداران آمریکای جنوبی بود. به عبارت دیگر، گونه‌های بیشتری در آمریکای جنوبی در جریان جا‌به‌جایی منقرض شدند و کمتر توانستند در آمریکای شمالی ساکن شوند. جودان کاریلو، متخصص دیرینه زیست‌شناسی از دانشگاه فریبورگ سوئیس و نویسنده مقاله سال 2020، گفت: «شاید پستانداران بومی آمریکای جنوبی نسبت‌به شکارچیان جدید آسیب‌پذیرتر بودند». شکارشدن توسط گوشتخواران آمریکای شمالی تنها یکی از فرضیه‌ها درمورد علت این تبادل نامتقارن گونه‌ها است. کاریلو به لایوساینس گفت: تنبل‌های زمینی و گلیپتودونت‌ها احتمالاً به اندازه‌ای بزرگ بودند که بتوانند از چنگال این شکارچیان فرار کنند. این ممکن است یکی از دلایلی باشد که آن‌ها توانستند به شمال مهاجرت کنند و ما آن‌ها را در سوابق فسیلی در بسیاری از مناطق آمریکای شمالی پیدا کردیم.