بزرگنمايي:

ایرانیان جهان - جثه جانوران اعماق دریا، نسبت‌ به جانوران مشابه دیگر بسیار بزرگ‌تر است و به‌گفته‌ی دانشمندان، این ویژگی ممکن است لازمه‌ی بقای آن‌ها باشد.

در عمیق‌ترین و سردترین قسمت‌های اقیانوس، موجودات دریایی (عمدتاً بی‌مهرگان یا حیوانات بدون ستون فقرات) می‌توانند به اندازه‌های بسیار بزرگی برسند. ماهی‌های مرکب، عنکبوت‌های دریایی، کرم‌ها و انواعی از حیوانات دیگر به اندازه‌هایی می‌رسند که گونه‌های نزدیک دیگری که در اطراف جهان وجود دارند، درمقابل آن‌ها بسیار کوچک هستند. این پدیده «غول‌پیکری اعماق» نامیده می‌شود. ماهی مرکب عظیم ( Mesonychoteuthis hamiltoni ) در آب‌های زیرجنوبگان حدود 14 برابر طولانی‌تر از ماهی مرکب پیکان‌دار ( Nototodarus sloanii ) است که در نیوزیلند زیاد یافت می‌شود. در اعماق آب‌های دورافتاده اقیانوس آرام اسنفج‌های دریایی وجود دارند که به اندازه یک مینی‌ون هستند؛ اما چه چیزی در آب‌های عمیق و سرد اقیانوس موجب بزرگ شدن این موجودات می‌شود؟ این احتمال وجود دارد که بزرگی جثه لازمه بقای آن‌ها باشد و عواملی که در آب‌های بسیار سرد وجود دارد، امکان بزرگ شدن جثه را فراهم کند. براساس مطالعه‌ای که سال 2006 در مجله‌ی Journal of Biogeography منتشر شد، در عمیق‌ترین قسمت‌های اقیانوس، منابع به‌شدت محدود است و مانند این است که موجودات زنده در اکوسیستم‌های جزیره‌ای و مجزایی قرار داشته باشند. بیشتر غذا از آب‌های کم‌عمق‌تر سرچشمه می‌گیرد و فقط قسمت کمی از آن به اعماق دریا می‌رسد. آلیشا بیتوندو از آکواریوم مونتری بی در کالیفرنیا که با گونه‌های اعماق دریا کار می‌کند، می‌گوید وقتی غذا کمیاب است، بزرگ‌تر بودن یک مزیت است. حیوانات بزرگ‌تر می‌توانند برای پیدا کردن غذا یا جفت سریع‌تر حرکت کنند و تا فاصله دورتری بروند. آن‌ها متابولیسم‌ کارآمدتری دارند و در ذخیره کردن غذا بهتر عمل می‌کنند. بنابراین، وقتی چیزی مانند یک لاشه بزرگ به عمق آب‌ها می‌افتد، شکارچیان بزرگ می‌توانند مقدار بیشتری از آن را مصرف کنند و آن انرژی را برای مدت بیشتری ذخیره کنند.