بزرگنمايي:

ایرانیان جهان - آفرینش / « علیرغم اقدامات انجام شده همچنان دارو گران و نایاب است» عنوان سرمقاله روزنامه آفرینش به قلم حمیدرضا عسگری است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
طی ماه های اخیر چندین مرتبه درمورد مشکلات تامین دارو از سوی بیماران اشاره داشته ایم، چرا که دغدغه سلامتی مردم چیزی نیست که بتوان آن را با مصلحت اندیشی های سیاسی و اجتماعی نادیده گرفت. چرا که در قضیه دارو بعضاً پای مرگ و زندگی بیماران درمیان است و متأسفانه گرانی و نایابی آن امروز اقشار مختلفی از بیماران را درگیر خود ساخته است.
ناگفته نماند دولت در این زمینه تلاش ها و اقداماتی موثر همچون طرح "دارویار" را کلید زده است اما هنوز توقعات از این طرح برآورده نشده و مشکلات دارو به ویژه برای بیماران نادر بسیار ملال آور گردیده است.
اگر سری به خیابان های کریم خان و کارگرجنوبی بزنید مشاهده خواهید کرد در مقابل داروخانه های مرکزی چه تعداد افراد مستأصل و نا امید ایستاده اند که از عدم تهیه داروی بیمارشان خسته شده اند. حتی برخی از شهرستان به تهران آمده اند تا بتوانند داروی مورد نیاز را تهیه کنند و مدام از این و آن سئوال می کنند که آدرس داروخانه های مرکزی کجاست و چطور باید بروند.
اما جدای این مسئله وجه مشترکی درمیان تمام یابندگان دارو وجود دارد ودست آخر با توصیه بیماران با تجربه به یکی از دلال های دارو معرفی می شوند و شماره تلفن دارو فروشان غیرمجاز بین مراجعین دست به دست می شود.
اینکه خرید دارو از دلال های دارو چه عواقبی به لحاظ کیفیت دارو و هزینه دارد و چه کلاهبرداری های فراوان در این حوزه صورت گرفته، مورد بحث نیست.
بلکه سئوال و ابهام بسیاری از مردم این است که چطور می شود یک دلال دارو قادر به تأمین داروی بیماری های نادر و سرطان است اما چند وزارتخانه مرتبط با واردات و تأمین دارو با انبوهی از نهادهای زیر مجموعه و امکانات توزیع، قادر به تأمین داروهای خاص و نادر نیستند؟!
امروز پدران و مادران فراوانی را مشاهده می کنیم که برای تأمین دارو و درمان فرزندانشان خانه و ماشین و طلا و زندگی خود را فروخته اند تا بتوانند هزینه های دارو و درمان را تأمین کنند. شوخی نیست هفته ای یک آمپول 70 میلیون تومانی!
متاسفانه برخی از این بیماران جدای از اینکه سن و سال کمی دارند، دچار بیماری های پیش رونده هستند. بیماری های پیش رونده، بیماری هایی هستند که اگر دارو به موقع و به قدرکافی به بیمار نرسد به سرعت رشد می کنند و توان حرکتی یا تنفسی فرد را می گیرند.
بیماری هایی که بعضاً حتی نامشان را هم نشنیده ایم، همچون دیستروفی عضلانی دوشن یا «DMD» یک بیماری ژنتیکی است که با تضعیف تدریجی عضلات منجر به مرگ می‌شود. این بیماری در بچه های خردسال در سنین 3 تا 4 سالگی شروع می شود و دچار اختلال حرکتی می شوند و تا سن 10 تا 12 سالگی بیمار را فلج می کند و نهایتاً منجر به مرگ زودرس می شود. والدین این بچه ها از نبود دارو خون جگر می خورند و می بینند که فرزندشان همچون شمع جلوی چشم آنها آب می شود.
از سوی دیگر داروهای مشابه داخلی نیز نه تنها درمان کننده نیستند بلکه به گفته پزشکان بیمار را دچار عوارض دیگری همچون پوکی استخوان و بیماری خونی می نماید. حال تکلیف چیست آیا باید همچنان به توان دلال های دارو امیدوار بود یا بالاخره این مسئله دارو با تصمیمی جدی حل خواهد شد؟!