ایرانیان جهان - پژوهشی تازه توضیح می‌دهد که چگونه شهاب‌سنگ‌هایی به نام اوبرایت ممکن است درواقع قطعات متلاشی‌شده‌ی نزدیک‌ترین سیاره به خورشید از روزهای اولیه‌ی منظومه شمسی باشند.
ماهیت سیاره عطارد با عقل جور درنمی‌آید. عطارد قطعه سنگی عجیب و غریب است که در مقایسه با سیاره‌های سنگی مجاور خود ساختاری متفاوت دارد. دیوید راتری ، دانشمند سیاره‌ای در دانشگاه آزاد انگلستان به نیویورک تایمز می‌گوید «عطارد سیاره‌ای با چگالی بسیار بالا است.» بخش اعظم نزدیک‌ترین سیاره به خورشید با هسته‌اش اشغال شده است. عطارد مانند زمین گوشته‌ی ضخیم ندارد و هیچ‌کس به‌طور کامل علت این امر را نمی‌داند. یک احتمال این است که این سیاره قبلا بسیار بزرگ‌تر (شاید دو برابر اندازه‌ی کنونی‌اش یا بیشتر) بود. میلیاردها سال پیش، این پیش‌عطارد نوظهور یا ابرعطارد احتمالاً مورد اصابت جسم بزرگی قرار گرفت که لایه‌های بیرونی‌اش را از بین برد و بقایایی را که امروز می‌بینیم، برجای گذاشت. هرچند روایت یادشده، ایده‌ی خوبی محسوب می‌شود، هرگز شواهد مستقیمی برای آن وجود نداشته است. بااین‌حال برخی پژوهشگران فکر می‌کنند مدرکی در این باره یافته‌اند. کامیل کارتیه ، دانشمند سیاره‌ای در دانشگاه لورن فرانسه و همکارانش در مقاله‌ای که در ماه مارس در کنفرانس علوم قمری و سیاره‌ای ارائه دادند ، گفتند قطعات این پیش‌عطارد ممکن است در موزه‌ها و دیگر مجموعه‌های شهاب‌سنگ پنهان شده باشند و مطالعه‌ی آن‌ها می‌تواند از اسرار این سیاره پرده بردارد. دکتر کارتیه گفت «درحال‌حاضر هیچ نمونه‌ای از عطارد دراختیار نداریم.» او به‌دست‌آوردن چنین نمونه‌هایی را «انقلابی کوچک» در درک تاریخ طبیعی کوچک‌ترین سیاره‌ی منظومه شمسی می‌داند. به‌نقل از انجمن شهاب‌سنگی ، تقریباً 70 هزار شهاب‌سنگ از سرتاسر جهان، از مکان‌هایی به دورافتادگی صحرای بزرگ آفریقا و جنوبگان جمع‌آوری شده و به موزه‌ها و سایر مجموعه‌ها راه یافته‌اند. اغلب این شهاب‌سنگ‌ها، سیارک‌های خارج‌شده از کمربند بین مریخ و مشتری هستند؛ درحالی‌که بیش از 500 نمونه از ماه و بیش از 300 قطعه از مریخ به زمین آمده‌اند.
بااین‌حال دکتر کارتیه ایده‌ای دیگر در سر دارد. چه می‌شود اگر اوبرایت‌ها در اصل از عطارد آمده باشند؟ او با اشاره به فرضیه‌ی برخورد جرمی بزرگ با عطارد جوان‌تر، می‌گوید دراثر این رویداد مقدار زیادی ماده (تقریباً یک‌سوم جرم سیاره) به فضا پرتاب شد. بادهای خورشیدی مقدار کمی از این بقایا را به سمت کمربند سیارکی کنونی رانده و سیارک‌های نوع E را تشکیل داده‌اند. سیارک‌ها برای میلیاردها سال در آنجا باقی مانده‌اند، گهگاه همدیگر را درهم‌کوبیده‌اند و دائما توسط بادهای خورشیدی منفجر شده‌اند. به‌همین‌دلیل، رد بادهای خورشیدی در اوبرایت‌ها دیده می‌شود. بااین‌حال درنهایت برخی تکه‌ها به سمت زمین رانده شدند و به صورت شهاب‌سنگ‌های اوبرایت روی سیاره‌ی ما سقوط کردند. دکتر کارتیه می‌گوید سطوح پایین نیکل و کبالت یافت‌شده در اوبرایت‌ها با آنچه از پیش‌عطارد انتظار داریم، مطابقت دارد. همچنین داده‌های فضاپیمای مسنجر ناسا که از سال 2011 تا 2015 به دور عطارد چرخید، از شباهت‌های بین ترکیب عطارد و اوبرایت‌ها پشتیبانی می‌کند. دکتر کارتیه می‌افزاید «من فکر می‌کنم اوبرایت‌ها کم‌عمق‌ترین بخش‌های گوشته‌ی پیش‌عطارد بزرگ هستند.» این ایده می‌تواند منشأ عطارد را حل کند. اگر این نتیجه‌گیری درست باشد، بدان معنی است که ما تکه‌هایی از عطارد (البته نسخه‌ای بسیار باستانی‌تر از این سیاره) را برای بیش از 150 سال در کشوها و ویترین‌ها پنهان کرده‌ایم. سارا راسل ، متخصص شهاب‌سنگ در موزه تاریخ طبیعی لندن که در پژوهش اخیر مشارکت نداشته است، تعلق اوبرایت‌ها به عطارد را شگفت‌انگیز می‌داند. این موزه 10 اوبرایت در مجموعه‌اش نگه‌داری می‌کند.
کریستوفر اسپالدینگ ، متخصص تشکیل سیاره در دانشگاه پرینستون و نویسنده‌ی همکار مطالعه‌ی دکتر کارتیه می‌گوید مدلسازی او نشان می‌دهد که بادهای خورشیدی می‌توانند مواد را به اندازه کافی از عطارد دور کنند تا آن‌ها را به سیارک‌های نوع E پیوند بدهند. به‌گفته‌ی اسپالدینگ خورشید جوان در روزهای اولیه‌ی منظومه شمسی به‌شدت مغناطیسی بود و به سرعت می‌چرخید. این امر، بادهای خورشیدی را به گردابی تبدیل می‌کرد که می‌توانست تکه‌های عطارد را به کمربند سیارکی بفرستد. احتمال دیگر که هنوز مدلسازی نشده، این است که نیروهای گرانشی زهره و زمین، پیش از آنکه برخی مواد پرتاب‌شده از عطارد به سمت سیاره‌ی ما بازگردند، آن‌ها را در فواصل دورتر پراکنده کردند.
http://www.ilandnews.ir/Fa/News/313437/تکه‌های-سیاره-عطارد-ممکن-است-در-زمین-پنهان-شده-باشند