چاپ

ایرانیان جهان - اعتماد /متن پیش رو در اعتماد منتشر شده و انتشار آن در آخرین خبر به معنای تایید تمام یا بخشی از آن نیست
اصغر میرفردی
این روزها به شیوه‌های گوناگون، نسل‌کشی بی‌رحمانه علیه هزاره‌ها در افغانستان در حال رخ دادن است، آن هم زیر سایه طالبانی که به نام اسلام برای بار دوم در افغانستان قدرت را به دست گرفته است. طالبانی که سیاست‌ها و رفتارهایش در پیمانه هیچ دینی نمی‌گنجد و نمی‌توان آن را نماینده واقعی برآمده از ملت ستمدیده افغانستان دانست. طالبان از آغاز دور دوم حاکمیت خود بر افغانستان، واپسگرایی شدید را آغاز کرد. دختران را به مدارس راه نداد و اعدام بدون محکمه مخالفان و حتی کارکنان دولت پیش را در دستور کار خود قرار داد. نسل‌کشی قومی درباره شیعیان یکی از تلخ‌ترین رخدادهایی است که از زمان تسلط طالبان شدت گرفته است. این نسل‌کشی در قالب بمب‌گذاری و ... در حال انجام است و حاکمان غیرمردمی افغانستان گاهی ژست پیگیری آن را می‌گیرند. از طالبانی که کشتن انسان‌ها را ابزار به قدرت رسیدن می‌داند، انتظاری نیست. در این میان، کارگزاران جامعه ما که در ساحت سیاسی خود دفاع از مظلومان و مستضعفین را بسان یک محور معرفی می‌کنند، چرا درباره این اقدامات واکنش درخوری نشان نمی‌دهند؟ آیا در منطقه غرب آسیا، مردمی مظلوم‌تر از هزاره‌هایی که هر روز قربانی می‌دهند، وجود دارد؟ «جنبش اصیل مردمی» دانستن گروهی که با ابزار ترور و وحشت به قدرت رسیدند، اقدام شتابزده و نادرستی بود که نامناسب بودن آن در پرتو مشاهده چنین نسل‌کشی‌های پیاپی بیشتر نمایان می‌شود. در یک‌سال و اندی از حاکمیت طالبان بر افغانستان، این گروه ترورمحور در تضاد با منافع ملی ما اقدام کرده است، درگیری‌های مرزی و همکاری نکردن در دادن حقابه کشورمان از رودخانه هیرمند، آشکارترین نمودهای دشمنی است که این گروه با کشور ما از خود نشان داد. با وجود این همه دشمنی طالبان با جامعه ما، در رسانه‌های رسمی ما چهره دیگری از طالبان برساخته و ارایه می‌شود و در کردار سیاسی نیز مدارا و سکوت در برابر کردارهای توحش‌گونه این گروه در پیش گرفته شده است.
اگر در پی حمایت از مظلومان هستیم، نیازمندترین مردم به حمایت، کنار دست ما در افغانستان هستند. کمترین کاری که می‌توان انجام داد، تغییر رویه در قبال طالبان و تلاش منطقه‌ای و جهانی برای ایجاد کرانه زندگی امن برای افراد در معرض خشونت در افغانستان است .