بزرگنمايي:

ایرانیان جهان - خبرورزشی | نبرد نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان اروپا امشب در ورزشگاه امارات، صرفاً یک تقابل فوتبالی نیست؛ بلکه رویارویی دو ذهن تاکتیکی است که ریشه‌های عمیقی در مکتب پپ گواردیولا دارند. میکل آرتتا در آرسنال و لوئیس انریکه در پاری‌سن‌ژرمن، هر دو از شاگردان یا وارثان فلسفه مربی‌ای هستند که فوتبال مدرن را تحت تأثیر قرار داده است.
در حالی که آرتتا سال‌ها دست راست گواردیولا در منچسترسیتی بود، انریکه میراث‌دار بارسلونای اوست؛ تیمی که زمانی در آن هم‌تیمی بودند و بعدها او را به قهرمانی اروپا رساند. این دو مربی با سبک‌هایی مشابه، هرچند با ظرافت‌های خاص خود، در پی فتح قله‌ای هستند که هرگز برای باشگاه‌های فعلی‌شان فتح نشده: جام زرین لیگ قهرمانان اروپا. این دیدار، بیش از یک مسابقه، نمادی از تداوم و تطبیق یک فلسفه موفق در بالاترین سطح فوتبال اروپاست و رقابتی برای نوشتن فصل تازه‌ای در دفتر پپ گواردیولا. آرتتا، دستیار پیشین پپ؛ انریکه، هم‌تیمی سابق او؛ هر دو با سبک‌هایی نزدیک به مربی محبوب‌شان، در پی فتح قله‌ای دست‌نیافتنی هستند: لیگ قهرمانان اروپا؛ ریشه‌ی این دیدار در جایی آشناست: بارسلونا و پپ گواردیولا.
میکل آرتتا و لوئیس انریکه، امشب در نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان اروپا، در حالی با تیم‌های آرسنال و پاری‌سن‌ژرمن روبه‌رو می‌شوند که هر دو از شاخه‌های یک شجره‌نامه تاکتیکی مشترک آمده‌اند؛ درختی که پپ گواردیولا کاشت و هنوز در فوتبال مدرن سایه انداخته است.
فلسفه‌ی فوتبالی این دو مربی آن‌قدر به یکدیگر نزدیک است که شباهت تیم‌های‌شان به‌وضوح نمایان است. در اعماق ورزشگاه امارات، لوئیس انریکه گفت: «تیم‌شان بازیکنان باکیفیت زیادی دارد، اما به یک نفر وابسته نیستند؛ از این نظر، شبیه ما هستند.»
او نیز همچون آرتتا، سودای قهرمانی در لیگی را دارد که هرگز برای باشگاهش به دست نیامده. اما شاید این بار، با الهام از آموزه‌های پپ، راهی برای نوشتن تاریخ پیدا شود.
وارثان آرتتا، وارثی بی‌واسطه‌تر است: پیش از آنکه در دسامبر 2019 هدایت آرسنال را بر عهده گیرد، سال‌ها دستیار گواردیولا در منچسترسیتی بود؛ رابطه‌ای آن‌قدر نزدیک که هنوز با او در تماس است. انریکه اما خود را وارث روحی و ذهنی گواردیولا می‌داند. به باور او، اکنون فلسفه‌ی بارسای پپ در PSG جاری‌ست، نه در سیتی.
او در ژانویه، پیش از رویارویی احتمالی با سیتی گفته بود:
«پپ سیستم 4-3-3 را به اوج رساند. او مرجع و نواندیشی بود که دیدگاهی تازه از فوتبال به انگلیس آورد و الهام‌بخش مربیان بسیاری شد. ما ارزش‌های مشترکی داریم.»
در میدان 4-3-3 مانترای تاکتیکی مشترک هر دو مربی است.
آرتتا، آن را در آرسنال به 4-1-4-1 انعطاف‌پذیرتری بدل کرده؛ با توجه به مصدومیت مهاجمانش و غیبت توماس پارتی، ناچار شد رایس را عقب‌تر ببرد و با کمک فول‌بک‌هایی که وارد فاز ساختار می‌شوند، ساختار بازی‌سازی را بازتعریف کند. لوئیس اسکلی نیز به خط میانی نزدیک می‌شود تا کنترل بازی حفظ شود.
او مانند پپ، رابطه‌ای فلسفی با بازیکنانش دارد. می‌گوید:
«ما باور داریم که می‌توانیم پیروز شویم. حالا زمان آن است که نشان دهیم چه تیمی هستیم، چه به‌صورت جمعی و چه فردی. باید بفهمیم مرز توانایی‌مان کجاست و آیا می‌توانیم از آن عبور کنیم.»
از منظر سبک بازی، آرسنالِ آرتتا را شاید بتوان نزدیک‌ترین نسخه به سیتیِ پپ دانست.
در سوی مقابل، انریکه با افتخار از میراث بارسا پاسداری می‌کند؛ تیمی که زمانی کنار گواردیولا در آن بازی می‌کرد و سال‌ها بعد، دو فصل پس از رفتن پپ، هدایتش را بر عهده گرفت و آن را قهرمان اروپا کرد.
در PSG کنونی، ساختار 4-3-3 بر پایه‌ی نفوذ پیوسته‌ی فول‌بک‌ها (اشرف حکیمی و نونو مندس)، هماهنگی ویتینیا در مرکز زمین، و تحرک خط حمله‌ای متشکل از دمبله، کواراتسخلیا و یکی از دوئه یا بارکولا (احتمالاً دوئه) شکل گرفته است. این بازیکنان دائماً موقعیت عوض می‌کنند تا دفاع حریف را سردرگم کنند.
تاریخ‌سازی حس مشترک میان دو مربی، بلندپروازی است.
انریکه می‌گوید: «من سخت‌گیر هستم و از بازیکنانم هم همین انتظار را دارم. می‌خواهیم کاری را انجام دهیم که هرگز در این باشگاه ممکن نبوده؛ می‌خواهیم خاص باشیم.»
امشب در امارات، آرتتا — که برای نخستین‌بار به این مرحله از لیگ قهرمانان رسیده — و انریکه — که در تلاش برای بردن PSG به فینال است — هردو خواهند کوشید نشان دهند تیم‌شان شایسته‌ترین است؛ تیمی که باید راهی فینال شود. البته، این تنها اولین پرده از دوئلی است که چهارشنبه‌ی آینده با بازی برگشت در پاریس کامل خواهد شد.
رقابتی برای نوشتن فصل تازه‌ای در دفتر پپ گواردیولا.