بزرگنمايي:

ایرانیان جهان - خراسان / « دوئل الکاظمی و حشد در تابستان داغ عراق » عنوان یادداشت روز در روزنامه خراسان به قلم سید رضا قزوینی غرابی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
 تابستان داغ و طولانی تر از هرجای دیگر عراقی ها چندی است که آغاز شده. عراقی ها در سال های اخیر عادت کرده اند که این دوره زمانی آبستن حوادث مهمی است که بستر آن عموما در اجتماع شعله ور می شود، خشک و تر را با هم می سوزاند، فروکش می کند اما خاموش نمی شود و دوباره با جرقه ای دیگر تابستان های داغ را ملتهب تر می کند. رخدادهای اخیر این کشور از جمله زمزمه های تعویق انتخابات مهرماه پیش رو، ورود مجدد بخشی از معترضان به خیابان ها و میادین در بغداد و جنوب و ریخته شدن خون شماری از آن ها و همچنین بازداشت یکی از فرماندهان عالی رتبه الحشد الشعبی توسط استخبارات وزارت کشور که می رفت به تنش های جدی و خطرناکی میان بخشی از بدنه حشد و دولت بینجامد، در فاصله چهارماه مانده به زمان انتخابات پارلمانی، نشانگر شرایط ویژه ای است که در عراق وجود دارد. به نظر می رسد ماجرای بازداشت «قاسم مصلح» فرمانده عالی الحشد الشعبی در استان الانبار که تاکنون خبرهای ضد و نقیضی درباره اتهام وی – از قتل یک فعال مدنی در کربلا گرفته تا حمله به پایگاه عین الاسد و همچنین ممانعت از ورود کاروان نظامی آمریکا از سوریه به الانبار – منتشر شده است از جمله عملیات هایی است که از نگاه طراحان آن – ولو با محمل قانونی و حکم قضایی – می تواند جرقه یک تنش جدی را در عراق رقم بزند که نتیجه اصلی آن تعویق انتخابات پیش رو تا زمان دست یابی به نتیجه مطلوب است. ناکامی نخست وزیر، مصطفی الکاظمی در تحقق انتظارات خدماتی، رفاهی و اقتصادی جامعه خشمگینی که بخشی از آن به طور بی سابقه ای در اکتبر 2019 به خیابان ها سرازیر شده و با آغاز مسئولیت او سطح امید و انتظاراتش از وی افزایش یافته بود، شرایط را برای الکاظمی و جریان نزدیک و هم سو با او در انتخابات سخت می کند و می تواند وزنه رقیبان وی به ویژه جریان های سیاسی حامی حشد را تا حدودی سنگین‌ کند. زمزمه های جدی تر این روزها درخصوص تعویق انتخابات به طور آشکار نشان می دهد که جریان های سیاسی خواستار تعویق که عموما حامی نخست وزیر هستند، ورود به انتخابات در شرایط فعلی را به سود خود نمی دانند، علاوه بر این که اهداف ترسیم شده در خصوص گروه های شبه نظامی و حشد نیز تاکنون نتیجه مطلوبی نداشته است. بنابراین به نظر می رسد در چنین شرایطی ظهور یک بحران جدید که یک سر آن الحشد الشعبی باشد می تواند محقق کننده وضع مطلوب برای نخست وزیر، احزاب حامی وی و پشتیبانان خارجی او به منظور تعویق انتخابات و ایجاد وضع فوق العاده در کشور باشد. برای ایالات متحده، نخست وزیری الکاظمی جدی ترین فرصت برای تضعیف جریان های شبه نظامی (موسوم به فصائل المقاومه) و الحشد الشعبی بود. تقابل مستمر الکاظمی با آن ها از ابتدا، نشانه ای از وجود چنین طرحی بود که خود را به اشکال و الگوهای مختلفی مانند حمله به مقرهای این گروه ها، بازداشت اعضا و فرماندهان و طراحی عملیات روانی در فضای رسانه ای نشان داد. هر چند که در مقابل نیز این جریان ها و رسانه های آنان با حمله به شخصیت نخست وزیر، بر حجم این تقابل و اختلافات افزودند اما یکی از مأموریت ها و اهداف اصلی الکاظمی در دوران نخست وزیری که ظاهرا قرار بود یک ساله باشد، تخریب و تضعیف حشد و فصائل برای کم کردن از نفوذ سیاسی و میدانی ایران در عراق، کاستن فشارها بر واشنگتن در موضوع جنجالی خروج نظامیان خود از عراق و ناکام کردن این گروه ها در انتخابات پیش رو بوده است. الحشد الشعبی و گروه های مقاومت نیز در مسیر دشواری قرار دارند. سکوت آن ها در مقابل اقدامات و اظهارات نخست وزیر علیه آنان، موجب پیشروی بیشتر وی و افزایش حملات و اقدامات خواهد شد و لشکرکشی خیابانی آنان مانند آن چه پس از بازداشت قاسم مصلح رخ داد آن ها را به عنوان گروه های متمرد و خارج از قانون در افکار عمومی مطرح خواهد کرد. از این رو شرایط موجود برای این گروه ها را نمی توان مناسب دانست. از هم اکنون شرایط موجود را باید آبستن حوادث برای آنان دانست. برای دولت الکاظمی که تکیه گاه واشنگتن برای تضعیف حشد است و برخی گروه ها و جریان های سیاسی و مذهبی که حتی در میان شیعیان نیز حضور دارند، دشوار است که در شرایطی وارد فضای عملی انتخابات شوند که حشد و فصائل همچنان در سه بسترجامعه شیعی، میدان نبرد و سیاست بتوانند ابراز وجود کنند. تضعیف اعتبار این ها در هریک از بسترهای سه گانه روندی است که از ماه می سال گذشته میلادی با جدیت وارد مرحله جدیدی شد. اما نرسیدن به نتیجه کافی تا این جا، می تواند انتخابات و برگزاری آن را تحت تاثیر قرار دهد و عراق را با شرایط جدید و پرتنش سیاسی و امنیتی دیگری روبه رو سازد.