بزرگنمايي:

ایرانیان جهان - خراسان / «هدف از زیارت امام(علیه‌السلام)» عنوان یادداشت روز در روزنامه خراسان به قلم سید مصطفی حسینی راد است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
این روزها در دهه کرامت و در آستانه میلاد بابرکت امام رضا(ع)، رفت و آمد زائران به مشهد مقدس بیشتر و بیشتر می‌شود. حرم مطهر هم هر روز شلوغ‌تر می‌شود و خود مشهدی‌ها هم حضور پررنگ‌تری در حرم پیدا می‌کنند و این ها همه طبیعی است. میلاد امام رئوف(ع) است و وقت تبریک گفتن!
چقدر خوب است این روزها زائران در کنار تشرف به حضور امام مهربان، درباره هدف از این «حضور» هم تأملی داشته باشند. به راستی ما چرا به زیارت امام(ع) می‌رویم؟ به زیارت می‌رویم که به ثواب برسیم؟ به نور و معنویت برسیم؟ آرامش پیدا کنیم؟ لذت ببریم؟ حاجت بگیریم؟ گردشگری کنیم؟ همه این ها خوب است اما کدام‌یک بهتر است؟
حتماً هر کسی به زیارت می‌رود هدفی دارد و از هر زائری این سؤال را بپرسیم برای آن پاسخی دارد! اما پرسش مهم‌تر این است که چه هدفی در زیارت، والاترین و ارزشمندترین هدف است؟ به عبارت دیگر چه کسانی با انجام فعل «زیارت» بهترین دستاورد را دارند و ارزشمندترین بهره‌ها را برمی‌دارند و از حرم مطهر خارج می‌شوند؟
کلمه زیارت در لغت به معنای میل و قصد چیزی یا کسی را کردن است و در عُرف، زیارتِ کسی، عبارت است از آمدن نزد او به قصد تکریم و تعظیم و انس گرفتن با وی. همچنین «زیارت» را به دیدار کسی رفتن هم معنی کرده‌اند چه زنده و در این دنیا باشد یا این که در این دنیا نباشد.
بازار
سالانه حداقل 30 میلیون زائر به حرم مطهر امام رضا(ع) مشرف می‌شوند و بیش از 120 میلیون بار «زیارت» اتفاق می‌افتد. همه این ها هم بابرکت و نورانی است اما برخی زائران هر بار که از حرم مطهر خارج می‌شوند، یک تغییر هم کرده‌اند! نور امام(ع) را جذب و ذخیره کرده‌اند و با همین ذخیره از حرم مطهر خارج می‌شوند و این نور در طول روز و ماه و سال در زندگی شخصی و اجتماعی آنها نقش‌آفرینی و زندگی‌شان را روشن می‌کند. این بهترین نوع زیارت است! خوشا به حال آن ها که در کنار ثواب، بهره معنوی، آرامش روحی و لذت ظاهری و باطنی از زیارت، نور امام خویش را هم درک و جذب و ذخیره می‌کنند. این می‌شود مفهوم «زیارت متعالی»؛ یعنی زیارت بالابرنده و متحول کننده. زیارت سازنده و پردازنده. زیارتی که انسان‌سازی می‌کند و جوهره اخلاق را در وجود زائر بسط و پرورش می‌دهد. ثواب هزار حج و آمرزش گناهان برای چنین زیارت و چنین زائری است. هزار حج؟ نه بلکه هزار هزار حج! این فرموده امام جواد(ع) است و امام جز حقیقت چیزی نمی‌گوید.
برای انجام یک حج چقدر باید هزینه کرد و زحمت کشید؟ زیارت امام رضا(ع) برای زائری که عارف به حق حضرت باشد – به تناسب میزان معرفت و تلاش او برای کسب شناخت بیشتر – از یک حج تا هزار حج و یک میلیون حج و بیشتر و بیشتر ثواب دارد. چرا؟ چون زائری که عارف به حق امام(ع) شده باشد، در واقع شبیه به امام(ع) شده است. خوشا به حال آنان که وقتی به حضور امام(ع) می‌رسند ایشان را «حیّ» و زنده می‌بینند و حس می‌کنند و وقتی سلام می‌دهند، پاسخ امام را می‌شنوند! (وَ أَعْلَمُ أَنَّ رَسُولَکَ وَ خُلَفَاءَکَ عَلَیْهِمُ السَّلامُ أَحْیَاءٌ عِنْدَکَ یُرْزَقُونَ. یَرَوْنَ مَقَامِی وَ یَسْمَعُونَ کَلامِی وَ یَرُدُّونَ سَلامِی). و خوشا به حال زائری که وقتی از حرم بیرون می‌آید، رنگ و بوی امامش را گرفته باشد که «صِبْغَهَ اللَّهِ وَمَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللَّهِ صِبْغَهً»؛ به راستی چه کسی رنگش نیکوتر از خداست؟ و مگر نه این که امام رنگ خدا را دارد؟
بنابراین زیارت تنها به گرد ضریح گردیدن نیست بلکه حقیقت زیارت، توجه به جایگاه و درک مقام امام و گردیدن به دور «حقیقت وجودی» حجت خدا و کسب فیض و نور از آن واسطه فیض الهی است.
حاجت خواستن از امام(ع) هم امر بسیار خوبی است اما چقدر بهتر و زیباتر است که اگر توفیق زیارت و درک حضور امام(ع) را پیدا کردیم قبل از این که به سراغ حاجات دنیوی خود برویم از امام(ع) حاجاتی بخواهیم که ضامن سعادت اخروی و جاودانی ماست؛ از امام(ع) معرفت و شناخت و آگاهی بخواهیم. معرفت دینی و آگاهی انسانی. در پرتو این معرفت، امر دنیا و آخرت ما هم اصلاح خواهد شد که این وعده الهی است؛ «وَالَّذِینَ جَاهَدُوا فِینَا لَنَهْدِیَنَّهُمْ سُبُلَنَا وَإِنَّ اللَّهَ لَمَعَ الْمُحْسِنِینَ».
امامام معصوم(ع)، «مَصابِیحِ الدُّجَى» یعنی چراغ‌های هدایت و «مَحالِّ مَعْرِفَهِ اللّه» یعنی جایگاه‌های شناخت خدا و «مَساکِنِ بَرَکَهِ اللّه» یعنی محل‌های قرارگیری برکت‌های الهی و «مَعَادِنِ حِکْمَهِ اللّه» یعنی معدن‌های حکمت الهی هستند و رضایت خدای مهربان در رضایت آنهاست. پس چه جایی بهتر و امن‌تر و زیباتر از حرم امام رئوف و چه دستاوردی ارزشمندتر از معرفت و انس او در روزهای نورانی میلادش.